Kώστας Kαββαθάς
«Έπειτα από όλα αυτά σας ερωτώ: μήπως για την κατάπτωση φταίνε τα
ευρωπαϊκά μας γονίδια;?»
Ακριβοί στα πίτουρα και φθηνοί στις κότες
OXI... Αυτό το μήνα δεν θα αναφερθούμε στις αλλεπάλληλες επιτυχίες της
Ελλάδας. «Το πολύ το κυρ? ελέησον το βαριέται κι ο παπάς», όπως έλεγαν οι
παλιοί. Καλά πάει η χώρα μας σε όλους τους τομείς με πρώτο εκείνο της
εξωτερικής πολιτικής που, μετά την 30λεπτη επίσκεψη του πρωθυπουργού στον
Λευκό Οίκο, πραγματικά «απογειώθηκε». Όπως λέει και η κραυγή των κοπαδιών
των γηπέδων τώρα «τίποτα-τίποτα δεν μας σταματά». Και τη «Μακεδονία» των
Σκοπίων θα αναγνωρίσουμε και μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης θα συζητήσουμε
με τους Τούρκους. Τα ευρωπαϊκά μας γονίδια υπερίσχυσαν και τα ελληνικά του
Λεωνίδα, του Αλέξανδρου, του Παλαιολόγου, του Καραϊσκάκη, του Μακρυγιάννη,
του Βελουχιώτη και του Ζέρβα ετράπησαν σε άτακτη φυγή. Με τον DNA μας
αποκαθαρμένο από το μίασμα του εθνικισμού και του εθνισμού, με τη γλώσσα
ευρωπαϊκή, γαύρικη, βαζελική έως και χιλιμπιλική, βαδίζομεν (ως έθνος) προς
νέες κατακτήσεις. Οι οποίες κατακτήσεις δεν θα είναι βέβαια σαν τις
βάρβαρες τις παλιές, αλλά θα κλείνουν προς το πιο «πολιτισμένο».
Πιο απλά, αν το δίδυμο Γιλμάζ/Τσιλέρ εισβάλλει στην Κω εμείς (ως
πολιτισμένοι Ευρωπαίοι) δεν θα αντισταθούμε, δεν θα πολεμήσουμε δηλαδή,
αλλά θα κάνουμε δύο ταξιδάκια: ένα στις Βρυξέλλες και ένα στο Λευκό Οίκο.
Εκεί θα εκθέσουμε το «πρόβλημα» και θα τύχουμε της δέουσας «κατανόησης»
(όπως τύχαμε με τα γεγονότα της Πόλης, της Κύπρου, της Ίμιας και των
Σκοπίων). Όπως αναφέραμε και στο πόνημά μας της 1ης Απριλίου, μια τόσο
ευρωπαϊκή χώρα, δεν είναι δυνατόν να «χύνει το αίμα των παιδιών της» σε
πολέμους με τους εξωτερικούς τους εχθρούς.
Αντίθετα... Το χύνει άφθονο στην άσφαλτο πολεμώντας τον εσωτερικό εχθρό,
διαπίστωση που μας φέρνει στο θέμα αυτού του μηνός που δεν είναι άλλο από
τα? τροχαία δυστυχήματα.
Όπως διάβασα στις εφημερίδες, στη δεκαετία ?85-?94, οι νεκροί στον ακήρυχτο
πόλεμο της ασφάλτου (ωραίο κλισέ, ε;) έφθασαν τους 16.962 και οι
τραυματισμένοι τους 289.567 από τους οποίους οι 35.076 βαριά.
Και επειδή οι πολιτικοί μας ενδιαφέρονται για «το αίμα των παιδιών μας» θα
πρέπει να είναι ευχαριστημένοι από το γεγονός ότι, οι περισσότερο θιγόμενες
ηλικίες είναι μεταξύ 15-24 ετών. Όπως μάλιστα διάβασα στην «Καθημερινή» της
10ης Απριλίου, κάθε τέσσερα χρόνια στην Ελλάδα χάνονται τόσες ανθρώπινες
ζωές όσες χάθηκαν τη «μαύρη διετία» 1940-41 (όταν ο ελληνικός λαός έκανε το
«λάθος» να πολεμήσει τις δυνάμεις του Αξονα αντί να να πάει στις Βρυξέλλες,
στην Ουάσιγκτον και στη Χάγη, για να βρει το δίκιο του όπως του υπαγόρευαν
τα «ευρωπαϊκά» του γονίδια).
Βλέποντας ότι κανείς πολιτικός ή «σοβαρός» δημοσιογράφος δεν έχει, μέχρι
σήμερα, ασχοληθεί με το πρόβλημα των τροχαίων (προφανώς επειδή το να
αφήνεις τα κόκαλά σου στην άσφαλτο είναι ή πολύ «μπανάλ» ή πολύ
«ευρωπαϊκό»), καταλήγω στο συμπέρασμα ότι όλοι αυτοί θεωρούν απόλυτα
φυσιολογικό κάθε δέκα χρόνια, να σβήνει από το χάρτη μια ελληνική κωμόπολη
και να τραυματίζονται (ελαφρά ή σοβαρά) 254.000 Έλληνες!
Καλά... Μιλάμε για μεγάλο θανατικό. Πρώτοι στην Ευρώπη και με τις λιγότερες
πιθανότητες να μειώσουμε την αιμορραγία λόγω της ανύπαρκτης υποδομής στην
εκπαίδευση των υποψηφίων οδηγών-δολοφόνων και της λειτουργίας μιας από τις
πλέον επιτυχημένες Δ.Ε.Κ.Ο., της «Ελληνικά Δρομοσφαγεία Α.Ε.».
Για τους οδηγούς-δολοφόνους τα έχουμε γράψει (και πει) δεκάδες φορές χωρίς
αποτέλεσμα. Βλέπετε, ακόμα και το να ασχολείται κανείς με τα τροχαία,
θεωρείται (από την «ιντελιγκέντσια») μπανάλ και, ως εκ τούτου, και ο
υπογράφων κατατάσσεται στην ίδια κατηγορία επειδή «γράφει γι?
αυτοκινητάκια».
Να όμως που θα πρέπει να επανέλθουμε, μια και η κατάσταση στους δρόμους
έχει φθάσει πλέον στο απροχώρητο (πράγμα που αποδεικνύεται και από τα
ευρήματα των ερευνών).
Είναι πλέον τόση η αυτοκινούμενη «καφρίλα», ώστε, αν δεν ληφθούν αμέσως
μέτρα (όχι αυτά που ανακοινώθηκαν στις αρχές Απριλίου), πολύ φοβάμαι ότι ο
αριθμός των νεκρών θα ξεπεράσει τους 20.000 και των τραυματιών τους
500.000/δεκαετία. Με άλλα λόγια, η Ελλάδα θα είναι η μοναδική χώρα στον
κόσμο που αντί να πέφτει πολεμώντας τους εξωτερικούς της εχθρούς, θα
ξεκληρίζεται πολεμώντας με τον? εαυτό της!
Πρέπει να παραδεχθείτε ότι η ιδέα είναι αφενός πρωτότυπη και αφετέρου
απόλυτα συμβατή με το γενικότερο κλίμα παιδισμού/παλιμπαιδισμού που
κυβερνάει αυτή τη χώρα. Δεν υπάρχουν δα και πολλοί λαοί στον κόσμο που
μπορούν να επιδείξουν τα «συγκλονιστικά» στοιχεία που ακολουθούν (από την
έρευνα «Ατυχήματα» του γνωστού στους αναγνώστες των 4T επίκουρου καθηγητή
της Ιατρικής Σχολής Αθηνών Γ. Παπαδόπουλου για την ώς άνω δεκαετία)
? οι πεζοί αποτελούν το 23% των νεκρών και το 55% των τραυματιών
? οι οδηγοί δικύκλων το 42% των νεκρών και το 55% των τραυματιών, ενώ τα
δίκυκλα αποτελούν μόνο το 14,5% των κυκλοφορούντων οχημάτων
? οι μεθυσμένοι οδηγοί εμπλέκονται στο 8,2% των ατυχημάτων αλλά ευθύνονται
για το 45,2% των θανάτων
? η Ελλάδα είναι πρώτη στην E.E. σε πνιγμούς, δηλητηριάσεις και εργατικά
ατυχήματα (25.000 ατυχήματα, με 88 θανάτους και 7.127 σοβαρούς
τραυματισμούς το χρόνο)
Οι αιτίες χιλιοειπωμένες, αλλά ας τις αναφέρουμε μια ακόμα φορά:
? από την πλευρά του «κράτους»: διάλυση υπηρεσιών, συντεχνίες, ασχετοσύνη,
άγνοια, έλλειψη «πολιτικής βούλησης» (παθαίνω μια ταραχή όταν γράφω αυτή τη
φράση!) αλλά και εγκληματικές παραλείψεις και κακοτεχνίες στο οδικό δίκτυο.
Τα τελευταία χρόνια μάλιστα οι δρόμοι (αστικοί, επαρχιακοί και εθνικοί)
έχουν τέτοια χάλια ώστε είναι απορίας άξιο πώς δεν σκοτώνονται 20 άνθρωποι
την ημέρα.
Οι (αποκαλούμενες) υπηρεσίες τους έχουν εγκαταλείψει στην τύχη τους με
αποτέλεσμα να έχουν γεμίσει λάκκους, χαντάκια και τρύπες μέσα στα οποία
πέφτουν τα ανύποπτα θύματα του νεοελληνικού κράτους/οπερέτα σπάζοντας τα
πάντα, από ζαντολάστιχα και αναρτήσεις μέχρι σπονδυλικές στήλες και
κεφάλια.
Δυο χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι η λεωφόρος Λαυρίου από το Σταυρό
μέχρι το Μαρκόπουλο και το διαρκές έγκλημα που οδηγεί από τον Σταυρό στην
Κηφισιά, η οδός Αναπαύσεως στα Βρηλίσια. Αυτός δεν είναι δρόμος, αλλά
εφιάλτης, παγίδα θανάτου, κτηνωδία πάνω στην οποία καθημερινά κινούνται τα
δεκάδες χιλιάδες αυτοκίνητα (και φορτηγά) που κατευθύνονται προς την Εθνική
Οδό. Εκεί, τα «έργα» συνεχίζονται εδώ και χρόνια και μια ματιά είναι αρκετή
για να σας πείσει για τη βρωμιά και την εγκατάλειψη.
Και να ήταν μόνο αυτά. Εκατομμύρια τρύπες και λάκκοι από «έργα» του O.T.E.,
της ΔΕΗ η της ΕΥΔΑΠ, αλλά και από αυθαίρετους που σκάβουν χαντάκια για να
«περάσουν» το νερό απ? τη μια πλευρά του δρόμου στην άλλη, απειλούν τη ζωή
και τις περιουσίες των ομήρων του ελληνικού «κράτους».
Ποιος αποζημιώνει τους συγγενείς των θυμάτων ή ποιος καλύπτει τις ζημιές
που υφίστανται όσοι για μήνες δεν μπορούν να εργαστούν;
Οι κατασκευαστικές εταιρίες; Οι εργολάβοι; Οι ασφάλειες; Οι Δήμοι; Οι
Κοινότητες; Το Υ.ΠΕ.ΧΩ.Δ.Ε.;
Δυστυχώς κανείς. Το θύμα πρέπει να πάρει την υπόθεση στα χέρια του, να
ξοδέψει χρήματα, να υποστεί την ταλαιπωρία, μπας και στο τέλος καταφέρει να
πάρει κάποια αποζημίωση από τους βασανιστές του.
Γι? αυτό λοιπόν κάνετε ό,τι αρκετοί συμπολίτες μας έχουν αρχίσει να κάνουν
τον τελευταίο καιρό: ΜΗΝΥΣΤΕ ΤΟΥΣ.
Και μέσα σ? αυτό το εφιαλτικό περιβάλλον έχεις και τους τοπικούς σατράπες
να τοποθετούν «σαμαράκια», «ζαρντινιέρες» και απαγορευτικά για να
εμποδίσουν (οι θλιβεροί εγωιστές) τη διεύλευση των «άλλων» που τους χαλάει
τη ζαχαρένια.
? από την πλευρά των οδηγών: Καλά... Εδώ αντιμετωπίζουμε κάτι το εξώκοσμο,
το μεταφυσικό. Θα περίμενε κανείς ότι με την πάροδο των ετών και με την
πληροφόρηση που προσφέρεται πλέον άφθονη και σωστή από τον ειδικό Τύπο,
κάτι θα είχε αλλάξει σ? αυτή τη χώρα. Και όμως... Συμβαίνει ακριβώς το
αντίθετο. Κάθε μέρα που περνάει, η κατάσταση γίνεται όλο και πιο επικίνδυνη
καθώς στους δρόμους βγαίνουν όλο και περισσότερα «ούφο». Το τι γίνεται
είναι αδύνατον να περιγραφεί με λόγια και μόνο ένα αποφασισμένο κανάλι
τηλεόρασης και μια ομάδα δημοσιογράφων που πραγματικά ξέρει τη δουλειά της
μπορεί να δείξει. Δεν υπάρχει πράξη ή ενέργεια που να μη χαρακτηρίζεται από
ισχυρές δόσεις ασχετοσύνης, άγνοιας, βλακείας και ηλιθιότητας. Οι καλοί
οδηγοί είναι πλέον τόσο λίγοι, ώστε μέσα στο γενικευμένο αλαλούμ να
φαίνονται? κακοί!
Εποχούμενα «αλφαμπλόκ» σταθμεύουν σε κορυφές στροφών, επιχειρούν επιτόπου
ελιγμούς σε εθνικούς δρόμους, παραβιάζουν την προτεραιότητα, φρενάρουν
χωρίς λόγο, σέρνονται ως «πτώματα» στις λωρίδες ταχείας κυκλοφορίας,
συγκρούονται μετωπικά με άλλα «ούφο», οδηγούν μεθυσμένα, φεύγουν απ? το
δρόμο χωρίς λόγο, πέφτουν σε κολώνες, τοίχους και χαράδρες και, γενικά,
συμπεριφέρονται σύμφωνα με τον συλλογικό παλιμπαιδιμό που χαρακτηρίζει,
τελευταία, τον «ευρωπαίο» Έλληνα._K.K